Φορητή τηλεοπτική συσκευή

Η τηλεόραση είναι ένα σύστημα τηλεπικοινωνίας που χρησιμεύει στη μετάδοση και λήψη κινούμενων εικόνων και ήχου εξ αποστάσεως. Aποτελεί το κυριότερο και δημοφιλέστερο Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας και η χρήση της είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλο τον Κόσμο. Ο όρος καλύπτει ολόκληρο το φάσμα των τεχνικών και δραστηριοτήτων που αφορούν τα τηλεοπτικά προγράμματα, όπως και τη μετάδοσή τους. Συνήθως, λέγοντας "τηλεόραση" εννοούμε τη συσκευή, δηλαδή τον δέκτη, ο οποίος λαμβάνει το (τηλεοπτικό) σήμα που εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί σε συγκεκριμένες συχνότητες (ή αλλιώς κανάλια) με την οθόνη που απεικονίζει το αποτέλεσμα της εκπομπής (μετατροπή του σήματος σε εικόνα και ήχο).

Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό πρόθεμα "τηλε-" (="μακριά") και την λέξη "όραση".

Λειτουργία

Η λειτουργία της τηλεόρασης στηρίζεται σε ένα φυσικό φαινόμενο που επιτρέπει την μετατροπή των εικόνων σε ιδιαίτερη ηλεκτρική τάση. Ο σχηματισμός μιας εικόνας πάνω σε μια οθόνη συνίσταται ουσιαστικά σε μια κατανομή της φωτεινότητας στα διάφορα σημεία αυτής της οθόνης. Η ενδεχόμενη κίνηση του αντικειμένου της εικόνας αντιστοιχεί αντίθετα στη μεταβολή, σε συνάρτηση με το χρόνο, της φωτεινότητας των σημείων αυτών. Σε γενικές γραμμές το πρόβλημα της μεταβίβασης των εικόνων συνίσταται στο να αναλυθεί σημείο προς σημείο η τιμή της φωτεινότητας της εικόνας και οι μεταβολές της σε συνάρτηση με τον χρόνο και να μεταβιβαστούν οι σχετικές πληροφορίες σε μία συσκευή λήψης – που βρίσκεται σε απόσταση – η οποία να παράγει πάνω σε ειδική οθόνη σημείο προς σημείο την αντίστοιχη φωτεινότητα και τις μεταβολές της σε συνάρτηση με τον χρόνο. Συνεπώς, η ανάλυση της φωτεινότητας των σημείων της εικόνας γίνεται δια της διαδοχικής και με ορισμένη τάξη εξερεύνησης όλων των σημείων από τα οποία αποτελείται η εικόνα. Η αναγκαιότητα αυτή υπήρξε και παραμένει η βάση όλων των συστημάτων της εικόνας. Η ανάλυση αυτής της φωτεινότητας της εικόνας σημείο προς σημείο ονομάζεται "σάρωμα της εικόνας".

Στη πράξη, τα βασικά τεχνικά ζητήματα της τηλεόρασης αφορούν τον αριθμό των πληροφοριών που απαιτούνται για να αναπαραχθούν οι κινούμενες εικόνες. Είναι πραγματικά αδύνατο να εντοπίσουμε και να αναπαράγουμε τις φωτεινές εντάσεις μιας εικόνας σημείο προς σημείο, με τη γεωμετρική σημασία της λέξης, όπως επίσης είναι αδύνατο να εντοπίσουμε και να αναπαράγουμε ταυτόχρονα και συνεχώς τις μεταβολές της έντασης όλων των σημείων. Το πρώτο πρόβλημα λύθηκε με τον εντοπισμό της φωτεινής έντασης όχι κατά σημείο αλλά κατά περιοχές, φυσικά αρκετά μικρές, ώστε να μην παρατηρούνται αισθητές ασάφειες στις αναπαραγόμενες εικόνες. Η εικόνα σκεπάσθηκε με ένα λεπτό πλέγμα που το αποτελούσαν πολύ μικρά τετραγωνίδια, έτσι ώστε στο εσωτερικό κάθε τετραγωνιδίου η φωτεινή ένταση να είναι σχεδόν η ίδια. Η ανάλυση, όπως και η ανασύνθεση της εικόνας, γίνονται ουσιαστικά με το διάβασμα και την αναπαραγωγή διαδοχικά των φωτεινών εντάσεων τω ν τετραγωνιδίων της πρώτης γραμμής, κατόπιν εκείνων της δεύτερης γραμμής κ.λ.π. μέχρις ότου διαβασθεί και αναπαραχθεί ολόκληρη η εικόνα. Όλες οι εργασίες που αφορούν την ανάγνωση και την αναπαραγωγή κάθε μιας εικόνας χωριστά πρέπει να πραγματοποιηθούν σε χρονικό διάστημα μικρότερο από όσο παραμένουν οι εικόνες επί του αμφιβληστροειδούς, έτσι ώστε το μάτι να αντιλαμβάνεται την εικόνα στο σύνολό της. Για να βοηθήσει το μάτι, οι οθόνες της τηλεόρασης κατασκευάζονται κατά τέτοιον τρόπο ώστε τα τετραγωνίδια και οι γραμμές μιας εικόνας να μην εξαφανίζονται αμέσως μετά τον σχηματισμό τους, αλλά να παραμένουν επί της οθόνης για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Το πρόβλημα της κίνησης των εικόνων λύθηκε κατά τρόπο ανάλογο με την κινηματογραφική οθόνη, δηλ. οι διάφορες εικόνες "σαρώνονται" στην οθόνη σε πολύ σύντομη χρονική διάρκεια, οπότε προκαλείται μία υπέρθεση εικόνων που διαφέρουν χρονικά ελάχιστα μεταξύ τους. Η υπέρθεση και γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, καθώς και το γεγονός ότι αυτές παραμένουν για ελάχιστο διάστημα στον αμφιβληστροειδή, δημιουργούν την εντύπωση της κίνησης της εικόνας.

Ιστορικά στοιχεία

Στα 1844 ο Ρώσος επιστήμονας Παύλος Νίπκοφ επινόησε μία διάταξη που επέτρεπε τη μεταβίβαση των εικόνων σε απόσταση. Ήταν μία οπτικο - μηχανική συσκευή που αποτελούνταν από ένα διάτρητο δίσκο, γνωστό ως "δίσκο του Νίπκοφ". Οι οπές του δίσκου αυτού ήταν πολύ μικρές και κατανεμημένες σε μία σπειροειδή καμπύλη, κοντά στην περιφέρεια. Όταν ο δίσκος περιστρεφόταν μπροστά σε μία εικόνα που φωτιζόταν ισχυρά, έδινε τη δυνατότητα στον παρατηρητή να εξερευνά την εικόνα γραμμή προς γραμμή. Οι φωτεινές ακτίνες που περνούσαν μέσα απ` τις οπές συγκεντρώνονταν από ένα φωτοστοιχείο σεληνίου, τοποθετημένο πίσω απ` το δίσκο και, με τη βοήθειά του, μετατρέπονταν σε ηλεκτρικό ρεύμα. Το ρεύμα αποστελλόταν σε μία συσκευή παρόμοια με την προηγούμενη, μόνο που στη θέση του φωτοστοιχείου είχε μία ηλεκτρική λάμπα που έριχνε φως πάνω στην οθόνη. Ανάμεσα στη λάμπα και στη φωτιζόμενη οθόνη ήταν τοποθετημένος ένας άλλος διάτρητος "δίσκος Νίπκοφ", που περιστρεφόταν με την ίδια ακριβώς συχνότητα με τον προηγούμενο. Οι φωτεινές ακτίνες που άφηναν οι οπές, σχημάτιζαν πάνω στη οθόνη την εικόνα. Η συσκευή αυτή του Νίπκοφ δεν μπορούσε να φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα, επειδή την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ούτε φωτοστοιχεία κατάλληλα, αλλά ούτε και ενισχυτές ικανοί να ενισχύσουν τα ασθενή ρεύματα που έδιναν τα φωτοστοιχεία.

Το 1926 ο Σκότος Μπερντ τελειοποίησε σημαντικά τη συσκευή του Νίπκοφ ώστε να κάνει επιτυχημένη λήψη και μεταβίβαση κινούμενων εικόνων. Στη συσκευή που παρουσίασε ο Μπερντ η εικόνα αναλυόταν σε 28 γραμμές 12,5 φορές το δευτερόλεπτο. Στα αμέσως επόμενα χρόνια έγιναν οι πρώτες τηλεοπτικές μεταδόσεις με αρκετά ικανοποιητική πιστότητα εικόνας.

Η μέθοδος όμως αυτή για μετάδοση εικόνων του Νίπκοφ και άλλων σύγχρονων ερευνητών χρησιμοποιούσε μηχανικά μέσα για την ανάλυση της εικόνας, με αποτέλεσμα η απόδοσή της να φτάσει κάποτε σε ορισμένα όρια, που δεν ήταν ικανοποιητικά. Έτσι άρχισε η αναζήτηση μιας νέας μεθόδου για την ανάλυση της εικόνας. Ο Ρώσος φυσικός Ρόζιγκ πρότεινε τον καθοδικό σωλήνα Βraun (Μπράουν) για την ανάλυση και λήψη της εικόνας (καθοδική τηλεόραση). Λίγο αργότερα ένας άλλος Ρώσος, ο Βλαδίμηρος Ζβορίκιν, έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για τη λύση του προβλήματος, κατασκευάζοντας το εικονοσκόπιο, μία συσκευή για ηλεκτρονική ανάλυση της εικόνας.

Το εικονοσκόπιο είναι ένας αερόκενος σωλήνας μέσα στον οποίο βρίσκεται μία οθόνη που αποτελείται από μονωτική πλάκα. Πάνω στην πλάκα αυτή σχηματίζεται μ` ένα σύστημα φακών η εικόνα που πρόκειται να μεταβιβαστεί. Προς την πλευρά της πλάκας όπου σχηματίζεται η εικόνα, αυτή σκεπάζεται μ` ένα λεπτό φύλλο από μίκα που είναι καλυμμένο από πάρα πολλά μικροσκοπικά σταγονίδια (μέχρι 100 εκατομμύρια) από μεταλλικό καίσιο. Το καθένα από τα σταγονίδια αυτά αποτελεί ένα στοιχειώδες φωτοκύτταρο και στο σύνολό τους αποτελούν ένα μωσαϊκό. Η άλλη πλευρά της πλάκας καλύπτεται με ένα αγώγιμο μέσο, συνδεμένο μ` ένα καλώδιο, που καταλήγει στο εικονοσκόπιο. Τα φωτοκύτταρα του καισίου, όταν προσβάλλονται από το φως, εκπέμπουν ηλεκτρόνια, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται ως πυκνωτές που εκφορτίζονται αρνητικά και φορτίζονται θετικά, με μέτρο ανάλογο προς τη φωτεινή ένταση που δέχονται. Ένα ηλεκτρονικό πυροβόλο παράγει, λόγω του θερμοηλεκτρικού φαινομένου, και εκπέμπει ηλεκτρόνια. Τα ηλεκτρόνια αυτά "σαρώνουν" την οθόνη σημείο προς σημείο και γραμμή προς γραμμή. Αυτό προκαλεί εκφόρτιση των μικροσκοπικών πυκνωτών και δημιουργία ηλεκτρικής ροής και μεταβολή της τάσης στα άκρα μιας αντίστασης που υπάρχει μέσα στο κύκλωμα. Η μεταβολή αυτής της τάσης είναι ανάλογη προς τη φωτεινότητα κάθε σημείου της εικόνας και με την κατάλληλη ενίσχυση μεταδίδεται στη συσκευή λήψης.

Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο γίνονταν τακτικές τηλεοπτικές εκπομπές στη Γαλλία, που επαναλήφθηκαν μετά τον πόλεμο, έπειτα από αναγκαστική διακοπή. Τον Ιούνιο του 1953 μπήκε για πρώτη φορά σε λειτουργία το ευρωπαϊκό δίκτυο τηλεόρασης (Εurονisiοn), το 1962 δε λειτούργησε και το παγκόσμιο δίκτυο (Μοndονisiοn), χάρη στον τεχνητό δορυφόρο "Τέλεσταρ". Παράλληλα με την εξέλιξη της ασπρόμαυρης εικόνας έκανε την εμφάνισή της και η έγχρωμη εικόνα.

Λήψη - μετάδοση - αναπαραγωγή

Είδαμε ότι η λειτουργία της τηλεόρασης βασίζεται στις μεταβολές της φωτεινότητας των εικόνων σημείο προς σημείο. Οι μεταβολές αυτές μετατρέπονται σε εναλλαγές ηλεκτρικού ρεύματος με ιδιαίτερη τάση, που αποτελεί το σήμα της εικόνας ή όπως επικράτησε στη διεθνή ορολογία, το signal νideο. Το σήμα αυτό ενισχύεται και συντελεί στην αναπαραγωγή της εικόνας πάνω στην οθόνη.

Η λήψη των εικόνων γίνεται με ειδικές εικονοληπτικές μηχανές (κάμερες), που αποτελούν εξελιγμένες μορφές του εικονοσκοπίου του Σβορίκιν· πραγματοποιείται στο ύπαιθρο ή σε ειδικά στούντιο. Χαρακτηριστικό στοιχείο της κάμερας είναι η εικονοληπτική λυχνία. Η λήψη της εικόνας γίνεται όπως περιγράφτηκε προηγουμένως στο εικονοσκόπιο. Η μεταβολή της ηλεκτρικής τάσης μέσα στο εικονοσκόπιο που μεταδίδεται στη συσκευή λήψης, αντιστοιχεί σε μία ανάλογη μεταβολή της έντασης της ηλεκτρονικής δέσμης του καθοδικού σωλήνα που υπάρχει μέσα στο δέκτη της τηλεόρασης. Η μεταβολή της έντασης της ηλεκτρονικής δέσμης προκαλεί την αναπαραγωγή της εικόνας στη φθορίζουσα οθόνη του καθοδικού σωλήνα. Και στη μηχανή λήψης και στον καθοδικό σωλήνα η σάρωση της εικόνας με ηλεκτρονική δέσμη πραγματοποιείται χάρη σε δύο ταλαντώσεις με πριονωτή μορφή (πριονωτές τάσεις),που δημιουργούνται από δύο αντίστοιχα κυκλώματα σάρωσης, που ονομάζονται "βάσεις χρόνου". Το πρώτο κύκλωμα προκαλεί την οριζόντια σάρωση και αναλύει την εικόνα σε λωρίδες και το δεύτερο προκαλεί την κατακόρυφη σάρωση αναλύοντας την εικόνα σε γραμμές.

Πως σχηματίζεται η εικόνα στην οθόνη του δέκτη: Αρχική και βασική προϋπόθεση είναι ο απόλυτος συγχρονισμός στην κίνηση της ηλεκτρονικής δέσμης που δημιουργείται στην κάμερα και αυτής που δημιουργείται στον καθοδικό σωλήνα του δέκτη. Για να υπάρχει αυτός ο συγχρονισμός εκπέμπονται από το σταθμό της τηλεόρασης μαζί με το φέρον κύμα και δύο άλλα ειδικά σήματα, τα σήματα συγχρονισμού.

Η λήψη των εικόνων από την εικονοληπτική μηχανή συνοδεύεται από την παράλληλη λήψη του ήχου που συνοδεύει τις εικόνες. Οι ηλεκτρικές τάσεις που δημιουργούνται από την εναλλαγή φωτεινότητας των εικόνων και από την εναλλαγή έντασης του ήχου που τις συνοδεύει δημιουργούν δύο αντίστοιχα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, με παραπλήσιες συχνότητες. Το σύνολο όλων των συχνοτήτων που υπάρχουν στα δύο αυτά κύματα αποτελούν ένα "δίαυλο" (το γνωστό "κανάλι" της τηλεόρασης) Στην τηλεόραση χρησιμοποιούνται ηλεκτρομαγνητικά κύματα με πολύ υψηλή συχνότητα, γι` αυτό επιβάλλεται οι δύο κεραίες, πομπού και δέκτη να τοποθετούνται αντικριστά.

Δέκτης της τηλεόρασης

Η λειτουργία του είναι ίδια με αυτήν του δέκτη ραδιοφώνου, είναι όμως κατασκευαστικά περισσότερο πολύπλοκος, επειδή περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό κυκλωμάτων, καθώς και ένα καθοδικό σωλήνα. Σπουδαιότερα στοιχεία σ` ένα δέκτη τηλεόρασης είναι: ο καθοδικός σωλήνας, οι ενισχυτές (κοινοί για τα σήματα εικόνας και ήχου), οι φωρατές των σημάτων της εικόνας και του ήχου και οι ταλαντωτές οριζόντιας και κατακόρυφης ταλάντωσης. Τα ρεύματα που παραλαμβάνονται από την κεραία του δέκτη ενισχύονται κατάλληλα και, αφού φωραθούν και ενισχυθούν πάλι, οδηγούνται τα μεν σήματα της εικόνας στον καθοδικό σωλήνα, όπου και ρυθμίζεται η ένταση της δέσμης, τα δε σήματα ήχου στο μεγάφωνο. Η ηλεκτρονική δέσμη του καθοδικού σωλήνα σαρώνει την οθόνη με την βοήθεια των δύο κυκλωμάτων σάρωσης που έχουν ίδια συχνότητα με τα αντίστοιχα κυκλώματα του πομπού. Κάθε ταλάντωση της δέσμης διεγείρεται από τα σήματα συγχρονισμού, γεγονός που επιτρέπει τον απόλυτο συγχρονισμό του δέκτη με τον πομπό. Έτσι η φωτεινή κηλίδα του δέκτη κάνει την ίδια ακριβώς διαδρομή στην οθόνη μ` αυτήν του πομπού.

Δέκτης του 1938.

Παρόλο που το μέγεθος της οθόνης ήταν μόνο 12 ίντσες (περίπου 30,48 cm), o σωλήνας ήταν τόσο μακρύς ώστε έπρεπε να στερεωθεί κάθετα. Με την βοήθεια ενός καθρέφτη ήταν δυνατό να παρακολουθήσει κανείς τηλεόραση.

Στούντιο Marconi-EMI:

Το στούντιο Marconi-EMI στο Alexandra Palace στα 1936, στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή τα τηλεοπτικά στούντιο ήταν φτωχά εξοπλισμένα με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η παραγωγή ποιοτικών τηλεοπτικών εκπομπών. Οι πρώτες επιτυχείς τηλεοπτικές μεταδόσεις έγιναν από τον Τζών Λότζι Μπαίρντ (John Logie Baird), μεταξύ 1928 και 1935 στη Μ. Βρετανία, χρησιμοποιώντας τους πομπούς μεσαίων κυμάτων του BBC. Στο σύστημα αυτό οι εικόνες αποτελούνταν μόνο από 30 γραμμές και δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν οι μικρές λεπτομέρειες. Η πρώτη παγκόσμια εκπομπή «υψηλής στάθμης» τέθηκε σε λειτουργία από το BBC το φθινόπωρο του 1936, από το Alexandra Palace, στο Λονδίνο και χρησιμοποιούσε 405 γραμμές.

Το 1940, τη χρονιά που ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οι τακτικές τηλεοπτικές εκπομπές διακόπηκαν.

Μετά τον πόλεμο ξαναρχίζουν οι μεταδόσεις, αλλά ήταν λιγότερες σε αριθμό. Το 1946 δώδεκα εμπορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούσαν στις ΗΠΑ και οι πωλήσεις τηλεοπτικών συσκευών ανέβηκαν κατακόρυφα. Μετά ακολουθεί η έγχρωμη τηλεόραση.

Στούντιο έγχρωμης τηλεόρασης

Τα φώτα και οι οθόνες που κρέμονται από το ταβάνι αφήνουν περισσότερο χώρο ελεύθερο για να κινηθεί το συνεργείο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 λειτουργούν στην Αμερική 1300 τηλεοπτικοί σταθμοί και το 98% των αμερικανικών νοικοκυριών διαθέτει τηλεόραση. Οι εκπομπές πραγματοποιούνται κάτω από καλύτερες τεχνικές συνθήκες και είναι έγχρωμες.

Εγγραφή τηλεοπτικής εκπομπής

Μπορεί να γίνει είτε με φιλμ που χρησιμοποιείται και στον κινηματογράφο, είτε με μαγνητική ταινία, οπότε έχουμε τη λεγόμενη μαγνητοσκόπηση. Το σύστημα της μαγνητοσκόπησης κατέχει τα πρωτεία στον τρόπο παραγωγής μιας εκπομπής. Η εγγραφή της εκπομπής γίνεται σε μία μαγνητική ταινία που έχει πλάτος 2 ίντσες και σε τέσσερις ξεχωριστές πίστες. Υπάρχουν όμως και τρεις άλλες πίστες εγγραφής, κατά μήκος της ταινίας, που αντιστοιχούν η μία στον ήχο που συνοδεύει την εικόνα, η άλλη για διάφορες εντολές και η τρίτη για σήματα συγχρονισμού.

Εικόνα

Μία τηλεοπτική εικόνα (αναπαραγόμενη) χαρακτηρίζεται από την ποιότητα, τη γραμμικότητα, το κοντράστ και τη λαμπρότητα.

Ποιότητα

Η ποιότητα της εικόνας είναι συνάρτηση όλων των παραγόντων που υπεισέρχονται στην παραγωγή της, εξαρτάται όμως βασικά από τον αριθμό των γραμμών ανάλυσης (σαρώματος) της εικόνας. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός αυτός, τόσο καλύτερη είναι η ποιότητα της αναπαραγόμενης εικόνας. Στην Ελλάδα επικρατεί το σύστημα ανάλυσης σε 625 γραμμές, στην Αγγλία 405 γραμμές, στην Αμερική 525 γραμμές κλπ.

Γραμμικότητα

Όταν λέμε γραμμικότητα της εικόνας εννοούμε τη δυνατότητα συμμετρίας της εικόνας, χωρίς την οποία η αναπαραγόμενη εικόνα παρουσιάζεται παραμορφωμένη. Η έλλειψη γραμμικότητας μπορεί να εμφανίζεται κατά την οριζόντια ή κατά την κατακόρυφη έννοια και προέρχεται κυρίως από τις λαθεμένες τάσεις που παράγουν οι ταλαντωτές της οριζόντιας και κατακόρυφης σάρωσης.

Κοντράστ

Το κοντράστ αναφέρεται στη διαβάθμιση των τόνων από το λευκό μέχρι το μαύρο και η έλλειψή του καθιστά αδύνατη τη διάκριση των λεπτομερειών της εικόνας, οφείλεται δε στην ανεπάρκεια του σήματος που παραλαμβάνεται από την κεραία.

Λαμπρότητα

Η λαμπρότητα της εικόνας είναι συνάρτηση του φωτισμού του περιβάλλοντος όπου γίνεται η λήψη.

Έγχρωμη εικόνα

Παράλληλα με την εξέλιξη της ασπρόμαυρης εικόνας δόθηκε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για την ανάπτυξη της έγχρωμης. Πρώτος ο Μπερντ από το 1928 πρότεινε μία μέθοδο αναπαραγωγής έγχρωμης εικόνας στην τηλεόραση. Η μέθοδος αυτή βασιζόταν στην κλασσική αρχή της τριχρωμίας, στην ανάλυση δηλ. της εικόνας στα τρία βασικά χρώματα (κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο) και έπειτα στην υπέρθεση των τριών εικόνων που προκύπτουν απ` αυτή.

Σήμερα χρησιμοποιούνται σωλήνες που περιέχουν οθόνες οι οποίες αποτελούνται από πολυάριθμα στοιχεία, που το καθένα τους μπορεί να δώσει ένα από τα τρία χρώματα που προαναφέρθηκαν, όταν διεγερθεί σε φθορισμό. Ένας τέτοιος σωλήνας αποτελείται από τρία ηλεκτρονικά πυροβόλα, που το καθένα απ` αυτά μπορεί να διεγείρει στοιχεία μόνο του ενός από τα βασικά χρώματα.

Ο έγχρωμος τηλεοπτικός δέκτης θα έπρεπε να λειτουργεί τόσο με έγχρωμες όσο και με ασπρόμαυρες εκπομπές σημάτων. Επίσης, ο ασπρόμαυρος δέκτης θα έπρεπε να μπορεί να λάβει ένα έγχρωμο σήμα (το οποίο, φυσικά, θα προέβαλε ασπρόμαυρο). Αναπτύχθηκαν τα παρακάτω πρότυπα έγχρωμης εικόνας:

PAL (Phase Alternating Line): Γερμανικής προέλευσης με πρώτη εκπομπή το 1967
SECAM (Séquentiel Couleur à mémoire): Γαλλικής προέλευσης πρώτη εκπομπή το 1956, και
NTSC (National Television System Committee): Αμερικανικής προέλευσης με πρώτη εκπομπή το 1953

Τα πρότυπα PAL και NTSC μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Το πρότυπο PAL αποτελεί μια βελτίωση του NTSC.

Σε αυτά τα πρότυπα η έγχρωμη εικόνα αποτελείται από δύο σήματα: την ασπρόμαυρη εικόνα η οποία ονομάζεται σήμα φωτεινότητας (στην αγγλική ονομάζεται Luminance και συμβολίζεται ως Y) και το χρώμα το οποίο ονομάζεται σήμα χρωμικότητας (στην αγγλική ονομάζεται Chrominance και συμβολίζεται ως C).

Μεταγενέστερα συστήματα

Για την ιστορία θα πρέπει εδώ να αναφερθεί και το σύστημα PAL PLUS, το οποίο προτάθηκε ως αντικαταστάτης του PAL, με κυριότερη καινοτομία του την εκπομπή σημάτων ευρείας εικόνας Wide Screen ή αλλιώς 16/9. Το σύστημα αυτό, αν και σημαντικά εξελιγμένο, θεωρείται ήδη ξεπερασμένο, κυρίως γιατί είναι αναλογικό.

Προγράμματα τηλεόρασης

Ανάλογα με τον τρόπο εγγραφής, τα προγράμματα μπορεί να είναι είτε "απευθείας" είτε "μαγνητοσκοπημένα". Οι εκπομπές της τηλεόρασης είναι κυρίως ψυχαγωγικές, ενημερωτικές, διαφημιστικές, αλλά και επιστημονικού ενδιαφέροντος κ.λ.π.

Ανοιχτό και κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης

Ανοιχτά κυκλώματα είναι τα συνηθισμένα κυκλώματα (δίκτυα) της τηλεόρασης. Σ` αυτά η μεταβίβαση του signal νideο γίνεται με ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Υπάρχει όμως και το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, όπου η μεταβίβαση του signal νideο γίνεται με ομοαξονικά καλώδια. Το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης χρησιμοποιείται συνήθως για αναμεταδόσεις σε μικρές αποστάσεις, π.χ. στο ίδιο κτίριο. Έτσι π.χ. δίνεται η δυνατότητα στους φοιτητές της ιατρικής σχολής να παρακολουθήσουν στο αμφιθέατρο μία εγχείρηση που γίνεται στο χειρουργείο κ.ο.κ. Σε πολλές χώρες όμως υπάρχουν καλωδιακά προγράμματα τηλεόρασης για το ευρύ κοινό των συνδρομητών τους.

Επίγεια τηλεόραση

Ο πιο διαδεδομένος τρόπος μετάδοσης είναι μέσω επιγείου δικτύου εκπομπής. Στην κορυφή κάποιου βουνού εγκαθίσταται ένα κέντρο εκπομπής, το οποίο λαμβάνει το τηλεοπτικό σήμα από το τον σταθμό και το οδηγεί σε ένα πομπό. Ο πομπός το εκπέμπει σε μία από τις παρακάτω ζώνες συχνοτήτων:

1. UHF (Ultra High Frequency, υπερυψηλές συχνότητες): Στη ζώνη αυτή η συχνότητα κυμαίνεται από 300 MHz (ελάχιστο) έως 3000 MHz (μέγιστο).

2. VHF (Very Ηigh Frequency, πολύ υψηλές συχνότητες): Στη ζώνη αυτή η συχνότητα κυμαίνεται από 30 MΗz εως 300 MΗz.

Αυτές οι ζώνες συχνοτήτων δεν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τηλεοπτικές μεταδόσεις. Σε αυτές τις ζώνες συχνοτήτων έχουν εκχωρηθεί κανάλια και για άλλες εφαρμογές όπως η ραδιοφωνία FM, οι ραδιοερασιτεχνικές εκπομπές, τα ειδικά ραδιοδίκτυα κτλ. Η κατανομή των καναλιών είναι διαφορετική για κάθε περιοχή του κόσμου. Συνοπτικά, στην Ελλάδα έχουμε τα παρακάτω κανάλια, ανάλογα με τη ζώνη εκπομπής:

Ζώνη I (VHF): Κανάλια 2, 3, 4.
Ζώνη II (VHF): Δεν υπάρχουν τηλεοπτικά κανάλια, χρησιμοποιείται για ραδιοφωνία FM.
Ζώνη III (VHF): Κανάλια 5-11.
Ζώνη IV (UHF): Κανάλια 21-37
Ζώνη V (UHF): Κανάλια 38-69

Επίσης, υπάρχει η ζώνη με τα κανάλια S2-S20 (VHF). Σε αυτή την ζώνη δεν γίνονται εκπομπές από επίγειο σταθμό. Αυτή η ζώνη χρησιμοποιείται μόνο για τις καλωδιακές εγκαταστάσεις.

Δορυφορική τηλεόραση

Με τον όρο δορυφορική τηλεόραση εννοείται μια τεχνική μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών σημάτων, η οποία χρησιμοποιεί δορυφόρους για την αναμετάδοση των λαμβανομένων από τη γη σημάτων. Οι δορυφόροι μπορούν να χαρακτηριστούν ως διαστημικοί αναμεταδότες ευρισκόμενοι συνήθως σε γεωστατική ή γεωσύγχρονη τροχιά (36.000 χλμ. από την επιφάνεια της γης) σε αντιπαραβολή με τους απλούς αναμεταδότες που χρησιμοποιούνται στο επίγειο τηλεοπτικό δίκτυο.

Στη δορυφορική τηλεόραση, ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα εκπέμπεται από έναν επίγειο σταθμό προς τον δορυφόρο. Εκεί το σήμα συλλαμβάνεται, ενισχύεται και επανεκπέμπεται προς τη γη. Όσοι βρίσκονται στην περιοχή κάλυψης της δέσμης του δορυφόρου, μπορούν με την χρήση κατάλληλων κεραιών λήψης να λάβουν το τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Ανάλογα με την ισχύ του σήματος είναι και το σύστημα λήψης της μετάδοσης. Οι δορυφόροι υψηλής ισχύος έως 260w ανά κανάλι ονομάζονται δορυφόροι άμεσης μετάδοσης και τα προγράμματά τους μπορούν να λαμβάνονται από μικρές ατομικές κεραίες (πιάτα).

Υποβρύχια τηλεόραση

Πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε υποβρύχια τηλεόραση το 1947 για υποβρύχια παρατήρηση των ατομικών δοκιμών που γίνονταν στον Ειρηνικό. Οι μηχανές υποβρύχιας λήψης είναι ειδικές και φέρονται από δύτες. Η υποβρύχια τηλεόραση χρησιμοποιείται για παρατήρηση και μελέτη του βυθού, εξερεύνηση ναυαγίων κ.λ.π.

Καλωδιακή τηλεόραση

Καλωδιακή τηλεόραση είναι εναλλακτική, ως προς την εναέρια, μέθοδος εκπομπής ραδιοτηλεοπτικών σημάτων με διανομή αυτών μέσω καλωδιακού τηλεφωνικού δικτύου συνήθως. Είναι ιδιωτικό δίκτυο διανομής με το οποίο μεταφέρονται τηλεοπτικά σήματα ή πληροφορίες από ένα κεντρικό στούντιο στις κατοικίες των συνδρομητών.

Τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας

Στον κόσμο της τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας, υπάρχουν ουσιαστικά δύο επιλογές: οι τηλεοράσεις που συμπεριλαμβάνουν ψηφιακό δέκτη (τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας) και οι τηλεοράσεις που χρησιμοποιούν ξεχωριστό ψηφιακό δέκτη (οθόνες υψηλής ευκρίνειας). Οι οθόνες και οι τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας προσφέρουν την καλύτερη απόδοση στην ψηφιακή τηλεόραση, όπου η λεπτομέρεια της εικόνας είναι περίπου πέντε φορές μεγαλύτερη σε σχέση με την αναλογική τηλεόραση.

Η ψηφιακή τηλεόραση έχει πολύ μεγαλύτερη ανάλυση από την αντίστοιχη αναλογική τηλεόραση. Σχεδόν όλες οι ψηφιακές τηλεοράσεις μπορούν να προβάλλουν DVD προοδευτικής σάρωσης (480p) και HDTV (συνήθως 1080i) σε πλήρη ανάλυση, ενώ οι αναλογικές δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Η ψηφιακή τηλεόραση προσφέρει ανώτερη ποιότητα εικόνας και ήχου, για την πιο απολαυστική εμπειρία οικιακής ψυχαγωγίας.

Μετάδοση

Στην αναλογική τηλεόραση, η ποιότητα της λήψης συνδέεται άμεσα με την ποιότητα του σήματος. Στα σήματα ψηφιακής μετάδοσης, η ποιότητα της εικόνας και του ήχου παραμένει αμετάβλητη, ανεξάρτητα από την ένταση του σήματος.

Απόδοση εικόνων

Όλες οι οθόνες τηλεόρασης, παλιές και καινούργιες, αποτελούνται από διαδοχικές οριζόντιες γραμμές, οι οποίες με τη σειρά τους περιέχουν μικροσκοπικές κουκκίδες που ονομάζονται εικονοστοιχεία (pixel). Το σύνολο αυτών των γραμμών και των κουκκίδων ονομάζεται "ανάλυση". Οι τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάλυση απ' ό,τι οι τυπικές αναλογικές τηλεοράσεις.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ PLASMA

Πως γίνεται η απεικόνιση στις οθόνες πλάσματος;

Τα προηγούμενα 75 χρόνια, η μεγάλη πλειοψηφία των τηλεοράσεων έχει σχεδιαστεί με βάση την τεχνολογία των σωλήνων καθοδικών ακτίνων (CRT). Σήμερα όμως υπάρχει και η οθόνη πλάσματος με μια διαφορετική τεχνολογία.

Σε μια τηλεόραση CRT, ένα πυροβόλο ηλεκτρονίων εκτοξεύει μια δέσμη ηλεκτρονίων, μέσα σε ένα γυάλινο αερόκενο σωλήνα. Τα ηλεκτρόνια χτυπούν σε άτομα φωσφοριζουσών ουσιών τα οποία βρίσκονται στο επίπεδο μπροστινό μέρος του σωλήνα, στην οθόνη, και τα διεγείρουν. Κατά την αποδιέγερση των ατόμων που φωσφορίζουν εκπέμπεται ορατό φως. Η τηλεοπτική εικόνα παράγεται από τον φωτισμό που εκπέμπεται από τα διαφορετικά τμήματα της φωσφορίζουσας επικάλυψης της οθόνης. Κάθε στοιχειώδης περιοχή της οθόνης περιέχει φωσφορίζοντες κόκκους που αντιστοιχούν στα τρία βασικά χρώματα πράσινο, μπλε και κόκκινο. Ο συνδυασμός αυτών των τριών βασικών χρωμάτων που εκπέμπονται σε διαφορετικούς συνδυασμούς εντάσεων παράγει την συνολική έγχρωμη εικόνα.

Οι καθοδικοί σωλήνες παράγουν ευδιάκριτες εικόνες αλλά έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα. Είναι ογκώδεις. Προκειμένου ν΄ αυξήσουμε το εύρος της οθόνης, πρέπει επίσης ν΄ αυξήσουμε και το μήκος του σωλήνα, ώστε να δώσουμε στη δέσμη των ηλεκτρονίων τον απαραίτητο χώρο να φτάσει σε όλα τα σημεία της οθόνης. Συνεπώς κάθε τηλεόραση CRT με μεγάλη οθόνη, θα πρέπει να ζυγίζει πολύ και να είναι και πολύ μεγάλου όγκου.

Πρόσφατα εμφανίστηκε μια νέα εναλλακτική λύση. Η επίπεδη οθόνη πλάσματος. Οι τηλεοράσεις αυτού του τύπου, έχουν μεγάλες οθόνες αλλά το πάχος τους είναι μόλις περί τα 15 cm.

Τι είναι πλάσμα;

Στις συμβατικές τηλεοράσεις ένα μεγάλο πλήθος από φωσφορίζουσες κουκίδες (τα pixels), φωτοβολούν σύμφωνα με τις εντολές που παίρνουν από το σήμα video. Στα περισσότερα συστήματα υπάρχουν όπως είπαμε και παραπάνω τρία βασικά χρώματα σε κάθε pixel της οθόνης, πράσινο, μπλε και κόκκινο και με σύνθεση αυτών των χρωμάτων σε διάφορες εντάσεις, παράγεται όλο το χρωματικό φάσμα.

Η βασική ιδέα για την απεικόνιση με πλάσμα είναι να σχηματιστεί η εικόνα από το φως που εκπέμπουν μικροσκοπικές πηγές με τη βοήθεια του φαινομένου του φθορισμού. Το κεντρικό στοιχείο στο φαινόμενο αυτό του φθορισμού είναι ένα πλάσμα, δηλαδή αέριο που αποτελείται από ευκίνητα ιόντα, και από ελεύθερα ηλεκτρόνια. Ο τρόπος παραγωγής πλάσματος είναι ο ακόλουθος. Σε συνηθισμένο αέριο που αποτελείται ως γνωστόν από ουδέτερα άτομα, αν εισαχθούν αρκετά ελεύθερα ηλεκτρόνια και εφαρμοστεί συγχρόνως μια τάση, τα ελεύθερα ηλεκτρόνια επιταχύνονται από την ηλεκτρική τάση, συγκρούονται με τα άτομα, και με τις κρούσεις αυτές ελευθερώνουν άλλα ηλεκτρόνια του ατόμου. Έτσι απομένουν τα θετικά φορτισμένα ιόντα (αφού έχουν χάσει ηλεκτρόνια), ενώ τα ηλεκτρόνια που ελευθερώθηκαν περιφέρονται ως ελεύθερα.

Σε πλάσμα μέσα από το οποίο περνάει ηλεκτρικό ρεύμα, τα αρνητικά φορτισμένα σωμάτια, κινούνται προς τις περιοχές του πλάσματος με θετικό φορτίο, ενώ τα θετικά φορτισμένα σωμάτια, κινούνται προς τις αρνητικά φορτισμένες περιοχές.

1. Μια σύγκρουση μ΄ ένα σωμάτιο διεγείρει το άτομο.

2. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα ηλεκτρόνιο να μεταπηδήσει
σε μια τροχιά μεγαλύτερης ενέργειας.

3. Όταν το άτομο αποδιεγερθεί και το ηλεκτρόνιο επιστρέψει
στο αρχικό του ενεργειακό επίπεδο, ελευθερώνει την
επιπλέον ενέργεια υπό μορφήν φωτονίου.

Κατά τις μετακινήσεις αυτές, τα σωματίδια συγκρούονται συνεχώς το ένα με το άλλο. Οι συγκρούσεις αυτές διεγείρουν τα άτομα του αερίου στο πλάσμα σε υψηλότερες ενεργειακές στάθμες, και όταν τελικά αυτά αποδιεγείρονται εκπέμπουν ορατό φως. Βλέπε και την παραπάνω εικόνα.

Τα άτομα των στοιχείων Ξένον και Νέον, τα οποία είναι αυτά που χρησιμοποιούνται στις οθόνες πλάσματος, εκπέμπουν κυρίως φωτόνια της περιοχής του υπεριώδους όταν αποδιεγείρονται. Τα φωτόνια αυτά είναι αόρατα στο μάτι, αλλά μπορούν με τη σειρά τους να προκαλέσουν νέες διεγέρσεις οι οποίες οδηγούν τελικά σε εκπομπή ορατού φωτός, όπως θα δούμε και παρακάτω.

Η διαδικασία της απεικόνισης

Τα αέρια Ξένον και Νέον σε μια τηλεόραση πλάσματος περιέχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες μικροσκοπικά στοιχεία, που είναι τοποθετημένες μεταξύ δύο γυάλινων πλακών. Επιμήκη ηλεκτρόδια είναι επίσης εμφυτευμένα σαν σάντουϊτς μεταξύ των πλακών και στις δύο πλευρές των κυψελίδων. Τα ηλεκτρόδια διεύθυνσης βρίσκονται πίσω από τα στοιχεία κατά μήκος της οπίσθιας γυάλινης πλάκας. Τα διαφανή ηλεκτρόδια απεικόνισης τα οποία περιβάλλονται από ένα μονωτικό διηλεκτρικό υλικό και καλύπτονται από προστατευτικό στρώμα οξειδίου του μαγνησίου, τοποθετούνται πάνω από τα στοιχεία , κατά μήκος της μπροστινής γυάλινης πλάκας.

Και τα δύο σύνολα ηλεκτροδίων εκτείνονται κατά μήκος και πλάτος ολόκληρης της οθόνης. Τα ηλεκτρόδια απεικόνισης είναι διατεταγμένα σε οριζόντιες σειρές κατά μήκος της οθόνης και τα ηλεκτρόδια διεύθυνσης είναι διατεταγμένα σε κατακόρυφες στήλες. Όπως μπορούμε να δούμε στην παρακάτω εικόνα, τα κατακόρυφα και οριζόντια ηλεκτρόδια σχηματίζουν ένα βασικό πλέγμα.

Για να ιονίσουμε το αέριο σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, ο υπολογιστής που ελέγχει τη συσκευή, φορτίζει τα ηλεκτρόδια που τέμνονται στο στοιχείο που μας ενδιαφέρει. Κάνει δε αυτή τη διαδικασία φόρτισης, χιλιάδες φορές σ΄ ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου, φορτίζοντας κάθε στοιχείο με τη σειρά.

Όταν τα τεμνόμενα ηλεκτρόδια φορτιστούν (με μια διαφορά δυναμικού μεταξύ τους), ένα ηλεκτρικό ρεύμα ρέει μέσω του αερίου του στοιχείου. Το ρεύμα αυτό δημιουργεί μια γρήγορη ροή φορτισμένων σωματιδίων, η οποία με τα φαινόμενα που περιγράψαμε παραπάνω, διεγείρει τα άτομα του αερίου. Κατά την αποδιέγερσή τους δε που ακολουθεί, εκπέμπονται υπεριώδη φωτόνια.

Τα υπεριώδη φωτόνια που ελευθερώνονται αλληλεπιδρούν με φωσφορίζουσες ουσίες, που βρίσκονται ως επικάλυψη, στα εσωτερικά τοιχώματα των στοιχείων. Οι φωσφορίζουσες ουσίες είναι ουσίες που εκπέμπουν φως όταν επάνω τους προσπέσει άλλο φως. Όταν ένα υπεριώδες φωτόνιο χτυπήσει ένα φωσφορίζον άτομο στο στοιχείο, προκαλεί διέγερση ενός ηλεκτρονίου του ατόμου σε υψηλότερη ενεργειακή στάθμη. Κατά την αποδιέγερση που ακολουθεί και πάλι, ελευθερώνεται ενέργεια, αυτή τη φορά υπό μορφή ορατού φωτονίου.

Οι φωσφορίζουσες ουσίες σε μια οθόνη πλάσματος έχουν επιλεγεί ώστε να εκπέμπουν έγχρωμο φως των τριών βασικών χρωμάτων. Κάθε pixel αποτελείται από τρία ξεχωριστά στοιχεία (τα υποπίξελ), το καθένα με διαφορετικού χρώματος φωσφορίζουσα ουσία. Ένα υποπίξελ έχει φωσφορίζουσα ουσία που εκπέμπει κόκκινο φως, το άλλο υποπίξελ έχει φωσφορίζουσα ουσία που εκπέμπει πράσινο φως, και το τρίτο υποπίξελ έχει φωσφορίζουσα ουσία που εκπέμπει μπλε φως, Τα χρώματα αυτά συνθέτονται και σχηματίζουν το συνολικό χρώμα του συγκεκριμένου πίξελ.

Μεταβάλλοντας τους παλμούς του ρεύματος που περνούν μέσα από τα διαφορετικά στοιχεία, το σύστημα ελέγχου μπορεί να αυξάνει ή να ελαττώνει την ένταση του χρώματος κάθε υποπίξελ, Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί εκατοντάδες διαφορετικών συνδυασμών του κόκκινου, πράσινου και μπλε χρώματος. Έτσι το σύστημα ελέγχου μπορεί να παράγει σχεδόν οποιοδήποτε χρώμα σε όλο το φάσμα.

Το κύριο πλεονέκτημα των οθονών με τεχνολογία πλάσματος είναι ότι μπορούμε να έχουμε εξαιρετικά μεγάλες οθόνες με υλικά πολύ μικρού σχετικά πάχους. Επειδή δε κάθε πίξελ φωτοβολεί ανεξάρτητα, η εικόνα έχει μεγάλη λαμπρότητα και φαίνεται καλά σχεδόν από οποιαδήποτε γωνία. Η ποιότητα της εικόνας δεν έχει φτάσει ακόμα τα πρότυπα αυτής των καθοδικών σωλήνων, αλλά οπωσδήποτε ανταποκρίνεται άνετα στις απαιτήσεις των περισσοτέρων θεατών.

Τηλεόραση υγρών κρυστάλλων

Η τηλεόραση υγρών κρυστάλλων ή τηλεόραση LCD είναι ένας τύπος τηλεόρασης, η οθόνη της οποίας βασίζεται στην τεχνολογία υγρών κρυστάλλων. Είναι η πιο διαδεδομένη τεχνολογία τηλεοράσεων τα τελευταία χρόνια, ξεπερνώντας την παλαιότερη τεχνολογία καθοδικού σωλήνα (CRT), αλλά και την ανταγωνιστική, σύγχρονη τεχνολογία πλάσμα.

Αρχές λειτουργίας

Το φως αρχικά παράγεται από λαμπτήρες φθορισμού που βρίσκονται πίσω από την οθόνη και κατευθύνεται προς τους υγρούς κρυστάλλους. Τα τελευταία χρόνια άρχισε η διάθεση στην αγορά τηλεοράσεων LCD που χρησιμοποιούν φωτοεκπέμπουσες διόδους (LED), αντί για λαμπτήρες φθορισμού ως πηγές φωτός, καθώς προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως αυξημένο χρωματικό εύρος, μεγάλη διάρκεια ζωής και βαθύτερο μαύρο.

Οι υγροί κρύσταλλοι λειτουργούν ως φωτοφράκτες και καθορίζουν το ποσό του φωτός που θα περάσει δια μέσου της οθόνης προς τον θεατή. Διαφορετικά φίλτρα σε κάθε υπο-στοιχείο (subpixel) δίνουν τα τρία βασικά χρώματα και ο συνδυασμός τους δημιουργεί τον χρωματισμό του εικονοστοιχείου (pixel). Κατασκευάζονται σε διάφορες διαστάσεις, με ενδεικτική γκάμα από 10 ίντσες έως και 70, ενώ σε περιορισμένη διάθεση ή και ως ασκήσεις τεχνολογίας υπάρχουν συσκευές που ξεπερνούν τις 100 ίντσες.

Χαρακτηρίζονται από μεγάλη φωτεινότητα, εξαιρετικά λεπτή κατασκευή και ελάχιστη ακτινοβολία.

Από την πρώτη τηλεόραση των 30 γραμμών περάσαμε στην πλήρως ψηφιακή τηλεόραση. Πέρασαν ακριβώς 79 χρόνια για την εξέλιξη αυτή, αφού τον Απρίλιο του 1927 μεταδόθηκε στις ΗΠΑ το πρώτο δελτίο ειδήσεων από την τηλεόραση. Τον Απρίλιο του 2006 η τηλεόραση του ΣΚΑΪ χρησιμοποιώντας πλήρως την τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας βγαίνει στον «αέρα»

LCD – γεμάτη καινοτομίες

Έχοντας καθιερωθεί, η τεχνολογία LCD υποβάλλεται σε βελτιώσεις και τελειοποιήσεις. Αυτό το σύνολο καινοτομιών περιλαμβάνει λειτουργίες που προσδίδουν απίστευτη λεπτομέρεια σε σκηνές δράσης, παρέχουν τρόπους βελτίωσης της ακρίβειας των χρωμάτων και των τρόπων μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας.

Η τεχνολογία LCD παρέχει φωτεινότερη εικόνα ώστε να μπορείτε να παρακολουθείτε μέσω των τηλεοράσεων LCD σε όλες τις περιπτώσεις και συνθήκες. Η κουζίνα και οι χώροι εργασίας αποτελούν πλέον ένα κατάλληλο περιβάλλον.
Motionflow 200Hz. Αυτή η καινοτομία αποτυπώνει τη διαδρομή της κίνησης σε μία σκηνή και παράγει επιπλέον καρέ για να εξομαλύνει τη ροή της δράσης και να μειώσει το "σπάσιμο".
Ο νέος οπίσθιος φωτισμός HCFL μειώνει την κατανάλωση ενέργειας και τα έξοδά σας κατά 50% σε σύγκριση με προηγούμενες τηλεοράσεις LCD του ίδιου μεγέθους.

Τηλεοράσεις BRAVIA με LCD

LED – άνοιγμα σε νέες δυνατότητες

Καταρχήν, η τεχνολογία LED (Light Emitting Diode) δεν είναι και τόσο καινούργια. Στην πραγματικότητα πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, κερδίζοντας αρκετή φήμη τη δεκαετία του '70 με την έλευση των ρολογιών με κόκκινο φωτισμό που βασιζόταν στην τεχνολογία LED.

Δεν είναι όμως παρά μόνο λίγος καιρός, που η τεχνολογία αυτή βρήκε εφαρμογή και στις LCD τηλεοπτικές συσκευές επίπεδης οθόνης, προσφέροντας τη δυνατότητα για μια αληθινά ανώτερη εμπειρία τηλεθέασης. Οι παραδοσιακές LCD τηλεοράσεις διαθέτουν οπίσθιο φωτισμό φθορισμού (πρακτικά ίδιας τεχνολογίας με τις λάμπες φθορισμού που πολλοί από εμάς έχουν στην κουζίνα μας). Το πρόβλημα με αυτόν τον φωτισμό είναι ότι πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί το περίφημο πλούσιο και βαθύ "μαύρο", για το οποίο φημίζονται οι Plasma οθόνες.

Η χρήση LED για τον οπίσθιο φωτισμό του πάνελ της τηλεόρασης εξαλείφει αυτή την αδυναμία των LCD τηλεοράσεων.Η ποιότητα της εικόνας βελτιώνεται αφάνταστα και η αντίθεση φτάνει στα ύψη. Οι κατασκευαστές LED τηλεοράσεων αναγράφουν χαρακτηριστικά, λόγους αντίθεσης ("contrast ratio" - η διαφορά μεταξύ του πιο φωτεινού λευκού έναντι του πιο σκοτεινού μαύρου που μπορεί να παραχθεί στην οθόνη) της τάξης του 1,000,000:1. Κι αν αυτές οι αναφορές πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν με ιδιαίτερη προσοχή, η διαφορά από τον λόγο αντίθεσης μιας συμβατικής LCD-TV (π.χ. 50.000:1) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Οι τηλεοράσεις LED προσφέρουν ακόμα, ένα πολύ πιο εκτεταμένο φάσμα χρωμάτων, ιδιαίτερα όταν ο οπίσθιος φωτισμός είναι τύπου RGB-LED. Σε τελική ανάλυση, παράγουν ευκρινέστερες εικόνες στην οθόνη με μεγαλύτερη ποικιλία χρωμάτων, γρηγορότερους χρόνους απόκρισης σε συνδυασμό με τον πολύ ανώτερο λόγο αντίθεσης, ενώ είναι ελαφρύτερες, μικρότερου πάχους και πιο οικονομικές στη χρήση τους.

Επίσης, οι LED τηλεοράσεις καταναλώνουν πολύ λιγότερη ενέργεια, περίπου 40% λιγότερο σε σύγκριση με μια συμβατική οθόνη παρόμοιου μεγέθους, ενώ με την αφαίρεση περισσότερου μολύβδου από τη διαδικασία παραγωγής, οι συσκευές αυτές είναι φιλικότερες προς το περιβάλλον, έχοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

Ποια η διαφορά;

Ο όρος LED αναφέρεται απλώς σε μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι κατασκευαστές για την παροχή φωτός στο πίσω μέρος μιας οθόνης LCD.

Σύγκριση τηλεόρασης LED και τηλεόρασης LCD

	Συμβατική τηλεόραση LCD	Τηλεόραση LCD με τεχνολογία LED
Τύπος οθόνης	LCD	LCD
Τεχνολογία οπίσθιου φωτισμού	Τεχνολογία CCFL Οι λαμπτήρες φθορισμού ψυχρής καθόδου διαχέουν ένα λευκό φως κατά μήκος του πίσω μέρους της LCD το οποίο, στη συνέχεια, αποκτά χρώμα για τη δημιουργία της εικόνας.	Τεχνολογία LED Οι δίοδοι εκπομπής φωτός (LED) εκπέμπουν χρωματιστό φως χρησιμοποιώντας λιγότερη ενέργεια και χώρο από ότι οι παραδοσιακοί λαμπτήρες. Όταν χρησιμοποιούνται για τον οπίσθιο φωτισμό μιας LCD μπορεί να είναι λευκού φωτός ή να αποτελούν σετ κόκκινου, πράσινου και μπλε χρώματος (RGB LED)

Η τεχνολογία τηλεοράσεων LED παρέχει μεγάλα πλεονεκτήματα ως προς το λεπτό μέγεθος και την ποιότητα εικόνας. Οι τηλεοράσεις LCD εξελίσσονται ταχέως για να προσφέρουν ποικίλα πλεονεκτήματα.

Υπάρχουν δύο τύποι φωτισμού LED - Οπίσθιος φωτισμός LED και Edge LED:

Ο οπίσθιος φωτισμός LED βρίσκεται πίσω από την οθόνη και ο φωτισμός από κάθε ομάδα λυχνιών μπορεί να μειωθεί σε συγκεκριμένες περιοχές. Αυτό βοηθά στην απόδοση βαθύτερων χρωμάτων, υψηλότερης αντίθεσης και μεγαλύτερου εύρους χρωματικών αποχρώσεων από την LCD στο σημαντικό σκοτεινό άκρο του φάσματος.
Ο φωτισμός Edge LED διαθέτει λευκές λυχνίες LED γύρω από το περίγραμμα της οθόνης, προσδίδοντας καθαρότητα σε οθόνες πάχους λιγότερο από 1 cm.

Edge LED

· Πώς λειτουργεί;

Οι λυχνίες LED είναι τοποθετημένες στο περίγραμμα της τηλεόρασης και το φως κατανέμεται ομοιόμορφα κατά μήκος της οθόνης χρησιμοποιώντας πλάκες καθοδήγησης του φωτός.

· Βασικό πλεονέκτημα

Δεν απαιτείται χρήση φω- τός πίσω από την οθόνη.

· Αποτέλεσμα

Εξαιρετικά λεπτή τηλε- όραση. Η BRAVIA ZX1 έχει πάχος μόλις 9,9mm.

Οπίσθιος φωτισμός LED

· Πώς λειτουργεί;

Λυχνίες LED είναι τοπο- θετημένες πίσω από την οθόνη. Με δυνατότητα μείωσης της έντασης σε συγκεκριμένες περιοχές, οι λυχνίες LED είναι ορ- γανωμένες σε ομάδες και η φωτεινότητά τους ελέγχεται ξεχωριστά.

· Βασικό πλεονέκτημα

Παραγωγή πιο πλούσιου και καθαρού μαύρου και απόδοση πιο ρεαλιστικών χρωμάτων στην οθόνη LCD.

· Αποτέλεσμα

Η οθόνη LCD μπορεί να αποδίδει απίστευτη χρω- ματική ακρίβεια και βελτι- ωμένη αντίθεση, κυρίως για τα πιο σκοτεινά χρώματα.

Τηλεοράσεις με φωτισμό LED

LASER TV

Xαιρετίζεται από τους προγραμματιστές της ως η επόμενη επανάσταση στην οπτική τεχνολογία - μια τηλεόραση με λέιζερ- που θα κάνει τις οθόνες πλάσματος παρωχημένες.

Η αυστραλιανή εταιρία Arasor International και η συνέταιρος Novalux στις ΗΠΑ παρουσίασαν στο Σίδνεϊ, αυτό που υποτίθεται ότι είναι η πρώτη τηλεόραση του κόσμου με λέιζερ.

Τα πλεονεκτήματά της είναι :

· Πολύ μεγάλη ευκρίνεια.

Για πρώτη φορά με μία TV λέιζερ θα είμαστε σε θέση να δούμε το 90% αυτού που το μάτι μπορεί να δει.β«Ξαφνικά αυτό που βλέπεις είναι μια ζωντανή εικόνα στην οθόνη.» είπε ο κ. Pelaprat, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας.

· Οι τηλεοράσεις λέιζερ θα έχουν το μισό βάρος και βάθος μιας τηλεόρασης plasma, χρήση ενός τέταρτου της ηλεκτρικής ενέργειας των συμβατικών τηλεοράσεων PLASMA και LCD .

Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω μαζί με τις χαμηλές τιμές, προβλέπει ο κ. Pelaprat, θα κάνει τις τηλεοράσεις PLASMA «τώρα κάτι από το παρελθόν".

Η τηλεόραση στην Ελλάδα

Η αντίστοιχη απελευθέρωση και ανάπτυξη της τηλεόρασης στην Ελλάδα άργησε πολλές δεκαετίας. Η ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης αρχίζει το 1951 οπότε με τον νόμο 1663 προβλέπεται η ίδρυση και λειτουργία ραδιοτηλεοπτικών σταθμών των Ενόπλων Δυνάμεων - διάταξη η οποία καταργείται 15 χρόνια αργότερα - ενώ παράλληλα προβλέπεται και η λειτουργία της Υπηρεσίας Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ) που θα είχε την αρμοδιότητα για την εγκατάσταση και λειτουργία ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Αυτό ορισμένοι το θυμούνται. Οι νεότεροι μπορούν να ανατρέξουν στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, όπου αναφέρεται, μεταξύ άλλων: Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ξεκινά η πειραματική μετάδοση τηλεοπτικών εκπομπών στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος πειραματικός σταθμός Ελληνικής τηλεόρασης λειτούργησε το 1961 στη Θεσσαλονίκη από τη ΔΕΗ στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Η επίσημη όμως έναρξη της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης έγινε στις 23 Φεβρουαρίου 1966, με πρώτη παρουσιάστρια την Ελένη Κυπραίου και συντονιστή το δημοσιογράφο Γεώργιο Κάρτερ. Το 1969 γίνεται η διεθνής απευθείας σύνδεση με το κύκλωμα της Eurovision για τη μετάδοση της προσεδάφισης και του περιπάτου του πληρώματος του Απόλλο 12 στη Σελήνη.

Το 1970 το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοτηλεόρασης μετεξελίσσεται σε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (Ε.Ι.Ρ.Τ). Το 1975, με τη μεταπολίτευση, το Ε.Ι.Ρ.Τ μετατρέπεται σε Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ) με σκοπό την «ενημέρωση, την επιμόρφωση και την ψυχαγωγία του Ελληνικού λαού».

Το 1987 η ΕΡΤ αναδιαρθρώνεται εν' όψει της εισαγωγής των ιδιωτικών σταθμών. Η ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο φορέα, την ΕΡΤ Α.Ε. που λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρία νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Η ΕΡΤ ελέγχεται και εποπτεύεται από το κράτος μέσω του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως και έχει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Επίσης προβλέπεται η ίδρυση ενός Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ) ως απλή διεύθυνση για τη «θεωρητική και εφαρμοσμένη έρευνα και μελέτη των οπτικοακουστικών μέσων» και δεύτερον μια Εταιρεία Παραγωγής και Εμπορίας Εκπομπών και Προγραμμάτων Ραδιοτηλεόρασης. Το 1989 ιδρύεται το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης για την εποπτεία του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Από το 1993 το αρμόδιο Υπουργείο είναι το Υπουργείο Τύπου και ΜΜΕ.

H απορύθμιση του τηλεοπτικού πεδίου στα τέλη της δεκαετίας του '80 μεταμόρφωσε το τηλεοπτικό περιβάλλον της χώρας θέτοντας νέους όρους και φέρνοντας νέους πρωταγωνιστές στο προσκήνιο. Η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επηρεάζεται άμεσα από την κοινή πολιτική της Ευρώπης που με την έκδοση της Πράσινης Βίβλου για μια «Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα» διαμόρφωσε το κατάλληλο πλαίσιο για μια φιλελεύθερη πολιτική στο τηλεοπτικό πεδίο. Σύντομα κάνουν την εμφάνισή τους 140 ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί - εθνικοί και τοπικοί - ανατρέποντας έτσι το κρατικό μονοπώλιο. Η απορύθμιση είχε καταλυτική σημασία και για την εγχώρια διαφημιστική αγορά, στην οποία έδωσε τεράστια ώθηση. Επέτρεψε επίσης την ανάπτυξη ενός ολόκληρου τομέα παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα, αλλά και την αύξηση της εισαγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων από άλλες χώρες.

Η Έγχρωμη

Η έγχρωμη μετάδοση στην Ελληνική τηλεόραση με το σύστημα Secam εισέρχεται το 1979. Μέχρι τότε η τηλεόραση πέρασε από πολλά στάδια. Το πρώτο και το κυριότερο ήταν η βασική ανακάλυψη της λειτουργίας της. Οι πρώτες προσπάθειες, αναφέρει το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών & Μουσείο Τεχνολογίας έγιναν με εικόνα τηλεόρασης 30-γραμμών τη δεκαετία του 1930.

Η Ελλάδα ενώ επισήμως είναι καταχωρημένη ως χώρα που χρησιμοποιεί το σύστημα SECAM, στην πράξη όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν σε PAL. Oι συχνότητες στις οποίες εκπέμπουν οι σταθμοί βρίσκονται στην ζώνη UHF ενώ στην ζώνη VHF εκπέμπει μόνο η κρατική τηλεόραση. Επίσης, υπάρχουν και ψηφιακές πλατφόρμες δορυφορικής εκπομπής. Η ιδιωτική εταιρεία Multichoice Ελλάδος παρέχει τα συνδρομητικά πακέτα NOVA. Εκπέμπει τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας (κρατικά και ιδιωτικά), ταινίες με αθλητικά, ταινίες, ντοκυμαντέρ κλπ.

Μία δεύτερη απόπειρα ψηφιακής, δορυφορικής συνδρομητικής τηλεόρασης κατέληξε σε αποτυχία (Alpha Digital).

O OTE έχει μια δορυφορική, ψηφιακή πλατφόρμα στο δορυφόρο Hellas Sat 2. Χρησιμοποιεί μια δορυφορική συχνότητα και εκπέμπει ελεύθερα ελληνικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια. Τέλος, μια οδηγία της ΕΕ επιβάλλει τον τερματισμό των αναλογικών επίγειων εκπομών μέχρι το 2012. Έκτοτε, οι επίγειες εκπομπές θα είναι μόνο ψηφιακές. Προς το παρόν, έχει ξεκινήσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα επίγειας ψηφιακής εκπομπής από την ΕΡΤ. Αναμένονται εξελίξεις σχετικά με την αδειοδότηση των σταθμών πανελλαδικής εμβελείας για ψηφιακή εκπομπή.

Ιδιωτική τηλεόραση:

Προς το τέλος του 1989 εμφανίζονται στις τηλεοπτικές συχνότητες τα δύο πρώτα ιδιωτικά κανάλια, το Mega Channel και ο Antenna TV, γεγονός που σηματοδοτεί την ουσιαστική αναδιάρθρωση του επικοινωνιακού πεδίου της χώρας. Με την πάροδο λίγων μηνών το ένα τηλεοπτικό κανάλι μετά το άλλο εμφανίζονται σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια, εκπέμποντας είτε πανελλαδικά είτε τοπικά.

Συνδρομητικό κανάλι:

Το 1994 εμφανίζεται το πρώτο συνδρομητικό κανάλι, το Filmnet, που προσέφερε εμπορικές ταινίες και ζωντανούς αγώνες ποδοσφαίρου. Το 1997 η ΕΡΤ 2 μετεξελίσσεται σε ΝΕΤ με ενημερωτικό κυρίως προφίλ και η ΕΤ1 σε ψυχαγωγικό κανάλι ενώ πλέον από κρατική αποκαλείται δημόσια τηλεόραση. Το 1999 παρέχεται επίσημη άδεια λειτουργίας ψηφιακής δορυφορικής τηλεόρασης στο Nova αλλά η σύμβαση με το Ελληνικό δημόσιο και την Multichoice Hellas υπογράφεται στην εκπνοή

του έτους.

Η σημερινή εικόνα του Ελληνικού τηλεοπτικού πεδίου χαρακτηρίζεται από πολυμέρεια, πολυσυλλεκτικότητα και δυναμισμό. Παράλληλα προς τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς που προσφέρουν υψηλές πληροφοριακές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες, λειτουργούν πολλοί ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, πανελλαδικής ή τοπικής εμβέλειας. Η ΕΡΤ και ο Antenna TV έχουν τα δικά τους δορυφορικά προγράμματα για τους Έλληνες του εξωτερικού. Επίσης, στην Ελλάδα αναμεταδίδονται μέσα από τοπικές συχνότητες και δορυφορικά κανάλια όπως το CNN, το MCM, το Euronews και το γαλλικό TV 5.

Το ζάπινγκ μπαίνει στη ζωή μας!

Το 1988, η πίεση του κόσμου που ζητά κάτι νέο στις τηλεοπτικές συνήθειες αλλά και η πρωτοβουλία της τοπικής αυτοδιοίκησης αναγκάζει την ΕΡΤ να κάνει η ίδια αυτό που δεν ήθελε να κάνουν οι άλλοι. Η απόφαση λαμβάνεται, και ανακοινώνεται ότι η κρατική τηλεόραση «συμφώνησε» με 6 δορυφορικά κανάλια για την επίγεια αναμετάδοσή τους στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης, όπου ήδη ο δήμος είχε ξεκινήσει την μετάδοση όχι μόνο δορυφορικών προγραμμάτων, αλλά και του δικού του τηλεοπτικού καναλιού, του TV100 που είναι ο πρώτος μη κρατικός σταθμός στην Ελλάδα! Την Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 1988, ξεκινά ανεπίσημα στην Αθήνα, η αναμετάδοση των πρώτων δορυφορικών καναλιών που ολοκληρώνεται 2 μέρες μετά, όταν πλέον στον αέρα βρίσκονται 6 συνολικά προγράμματα. Είναι η εποχή που ο Αθηναίος έχει για πρώτη φορά την δυνατότητα να κάνει ζάπινγκ ανάμεσα σε παραπάνω από τα δύο γνώριμα κρατικά κανάλια. Είναι η εποχή που οι ταράτσες των σπιτιών αλλάζουν ραγδαία όψη, όταν στις ήδη εγκατεστημένες μεγάλες κεραίες των VHF προστίθενται οι λίγο πιο κομψές κεραίες UΗF που προορίζονται για την λήψη των νέων καναλιών. Οι τεχνικοί δεν προλάβαιναν να τοποθετούν κεραίες σε όλη την Αθήνα, φαινόμενο που δύσκολα θα παρατηρηθεί ξανά στο μέλλον, εκτός κι αν καταργηθεί η επίγεια λήψη και αντικατασταθεί από δορυφορική, οπότε όλοι θα τρέχουν να προμηθευτούν δορυφορικά πιάτα. Η επιλογή της ΕΡΤ πάντως όσον αφορά το ποια κανάλια θα μετέδιδε κρίθηκε εκ του αποτελέσματος ως πετυχημένη.

Αναλυτικά τα πρώτα έξι δορυφορικά κανάλια στην Αθήνα ήταν τα εξής:

1. Super Channel (Μ. Βρετανία): Ίσως το καλύτερο κανάλι από τα 6 προγράμματα ποικίλης ύλης, με πολλή μουσική και παιδικά προγράμματα τα πρωινά, τηλεπαιχνίδια, πανευρωπαϊκά δελτία καιρού και διάφορα σήριαλ τα μεσημέρια, ενώ τα βράδια μεταδίδονταν ταινίες, σόου κλπ. Πολύ ενδιαφέρον κανάλι πραγματικά, με ατού την αγγλική γλώσσα, του οποίου όμως η τύχη σήμερα αγνοείται. Πιθανόν να έχει ενταχθεί σε κάποιο ψηφιακό μπουκέτο και ακόμα πιο πιθανό να έχει κλείσει ή αντικατασταθεί από κάποιο θεματικό κανάλι. Την εποχή εκείνη πάντως ήταν πραγματικά super επιλογή για τους Αθηναίους.

2. TV5 Europe (Γαλλία): Είναι το μοναδικό (μαζί με το CNN) κανάλι που επιβιώνει ακόμα στον αθηναϊκό τηλεοπτικό χάρτη από εκείνα τα 6 πρώτα. Στα συν του η γαλλική γλώσσα που ομιλείται από αρκετούς στην Ελλάδα, πολλά τηλεπαιχνίδια, εκπομπές μαγειρικής από Γάλλους σεφ, ταινίες και ειδήσεις από τις γαλλόφωνες περιοχές του πλανήτη.

3. SAT1 (Γερμανία): Ένα πολύ καλό γερμανικό κανάλι ποικίλης ύλης, με πρωινά μαγκαζίνο και παιδικά τα Σαββατοκύριακα, ταινίες, σόου, μουσική και σήριαλ.

4. RAIDUE (Ιταλία): Το δεύτερο κρατικό κανάλι της Ιταλίας συμπλήρωνε μαζί με τα προαναφερόμενα, μία τετράδα προγραμμάτων από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης. Πλεονέκτημα του καναλιού η μετάδοση του ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, φαντασμαγορικών σόου τύπου Ciao Ant1 και Μπράβο και άλλων εκπομπών από τους μετρ του είδους Ιταλούς, πολύ πριν έρθουν στην ελληνική τηλεόραση.

5. CNN International (Η.Π.Α): Το πασίγνωστο ενημερωτικό κανάλι την εποχή που δεν είχε γίνει ακόμα τόσο διάσημο όσο είναι σήμερα, καθώς δεν είχε μεσολαβήσει ο Πόλεμος του Κόλπου.

6. Horizon (ΕΣΣΔ): Ίσως το πιο αδιάφορο από τα 6 κανάλια, κατά πολλούς επιλέχθηκε ως το κομμουνιστικό αντίβαρο στα καπιταλογενή δυτικοευρωπαϊκά κανάλια. Σε γλώσσα που ελάχιστοι μιλούσαν στην Αθήνα, και μάλλον αδιάφορα προγράμματα που θύμιζαν ελληνική τηλεόραση του 70, ήταν ο πρόγονος του καναλιού ORTi που μεταδίδεται σήμερα στον Hot Bird.

Από την παρουσίαση των καναλιών αυτών γίνεται σαφές ότι ο Αθηναίος τηλεθεατής είχε πλέον αρκετές επιλογές από διαφορετικές κουλτούρες, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Πολλοί ήταν αυτοί που μέσω αυτής της διαδικασίας, «ανακάλυψαν» την δορυφορική τηλεόραση κι έτσι μαζί με τις χιλιάδες κεραίες UHF εμφανίστηκαν δειλά δειλά τα πρώτα τεράστια πιάτα στις αθηναϊκές ταράτσες.

Η εποχή αυτή ήταν ιδιαίτερα ρομαντική, γιατί κάθε καινούργιο κανάλι ήταν είδηση, καθώς δεν υπήρχε η πληθώρα των σημερινών επιλογών. Όπως ήδη αναφέρθηκε, δεν είναι μυστικό ότι πέρα από κάποιους πολύ ψαγμένους, οι περισσότεροι τότε ανακαλύψαμε την μαγεία της δορυφορικής λήψης, η οποία φυσικά είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη όταν επιτυγχάνεται με το δικό σου δέκτη και πιάτο.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ

ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ